Zondagskind op maandagmorgen - verslag 1 en inleiding (21-08-2020)
Twintig jaar na mijn debuut-cd Voorspel ga ik weer een aantal liedjes de wereld in slingeren. Niet in 1 keer een heel album, zoals ik lang dacht dat het moest zijn, maar een aantal songs per jaar. Zo kan ik nummers opnemen die al decennia op de plank liggen, en hoeven nieuwe ingevingen niet per se jarenlang op hun beurt te wachten. Raak ik af en toe eens platzak duurt alleen de pauzeact tussendoor wat langer.
Het maken van het tweede album is eerder om uiteenlopende redenen gestagneerd. Ik heb me er aan vertild (zo lang sleutelen aan een arrangement tot het goede basisidee helemaal kapot is), later crashte een pc met alle data, een studiobaas overleed waar ik nog vele uren had ‘gespaard’ en ik was op een gegeven moment nut en noodzaak een beetje kwijt. Überhaupt was ik even een tijdje de weg kwijt. Mooi thema voor een lied. Enfin, nu zit ik er met hervonden energie weer helemaal middenin. Tadaaah!
Ik heb de afgelopen weken al veel geknutseld, geschaafd, geschuurd en in de grondverf gezet. En ik ben weer aan het schrijven. Het opnemen gebeurt bij mij thuis, in de (drum)studio van John Maasakkers, en ik ga met m’n opnamespulletjes het land in om een aantal musici thuis in hun muziekkamer of in hun lesruimte op te nemen. Nog steeds op zoek naar cello en sopraan-blokfluit btw.
Niet voor de roem, maar om het schuldgevoel jegens de geschreven nummers. En ik wil maken, scheppen, kleuren. Met dezelfde onbevangenheid waarmee mijn kleine vriendje Thijmen aandachtig zijn handverf-kunstwerkjes fabriekt. Alleen hoef ik geen schort voor, en niet noodzakelijkerwijs na afloop in bad (al weet je natuurlijk nooit hoe een koe een haas vangt). En omdat ik er geen verwachtingen meer aan koppel voel ik me sterk, vrij en daadkrachtig. Ik hoef er de bühne ook niet mee op. Recording artist. Lekker m’n eigen ding doen. En wie weet vind jij het straks ook leuk om naar te luisteren.
Deze week wordt het eerste nummer: ZO IS HET GOED van slagwerk voorzien door mijn favoriete drummer. Voor niet-componisten: Daarmee laat ik het kindje toch een beetje los. Het gaat nu mede beïnvloed worden door anderen (waardoor de volgende bijdrage ook weer wordt beïnvloed etc.), en komt het tot ‘leven’.
Het doel is het proces. Genieten van wat er gaat ontstaan en de ontmoetingen onderweg. Corona-proof voorlopig uiteraard. En dat ga ik ook met de camera vastleggen en delen. In zwart-wit, zoals ik dat hierbij gek genoeg vind horen.
En vandaag begint die reis. Een die een paar jaar gaat duren, en wellicht nooit meer stopt. Niet met een gitaar op m’n rug, maar met een laptop in m’n rugtas, en een koptelefoon, en een frisse open blik, en een onmetelijke hoeveelheid goede bedoelingen. Stay tuned!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 2 (30-08-2020)
13 jaar geleden crashte m’n pc. Gelukkig had ik veel data opgeslagen op een externe schijf: tekst en muziek waar ik toen mee bezig was, inclusief mooie baspartijen van Thieu. Maar daarvan was ik de adapter kwijt, en geen winkel kon me helpen aan het juiste type. Logisch dat - nu ik mij eindelijk over dat verlies heb heen gezet en ik weer aan het opnemen ben - ik in de la waar ik miljoenen keren zocht nu wel de passende adapter vind. Vol verwachting sluit ik alles aan en druk ik op de aan/uit-knop. Pats. Vlam. Rook. De deuren en ramen staan nu tegen elkaar open. Zo moet het gewoon zijn. New beginnings.
Vandaag de semi-akoestische gitaar opnieuw ingespeeld nadat ik de slagwerk-tracks van John heb ontvangen. Kamertje 'doodgemaakt' met bankkussens en al het beddengoed dat ik maar kon vinden. Afgelopen week flink geoefend om het een beetje 'los in de pols' erop te kunnen krijgen. Mijn ORTF-experiment heb ik laten varen. Te veel ruis op 1 van de 2 microfoontjes voor het beoogde stereo-effect. Woensdag wordt het bas-dag.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 3 (02-09-2020)
Met de trein naar Thieu in Lent. Al meer dan 25 jaar mijn favoriete bas-man. Hij speelde mee op mijn eindexamen conservatorium, op m’n eerste cd, en bij de opnamen van de muziek die ik voor een aantal kindermusicals schreef (dat laatste geldt ook voor drummer John).
We traden ook een paar keer met z’n tweetjes op, waaronder live voor de radio van Omroep Brabant, o.a. met 1 van de nummers die we vandaag opnamen.
Ik werd opgehaald bij het station met de camper. Zo lang niet gezien en weer zo fijn en vertrouwd. Frisse ideeën, iets andere invalshoeken, gave spulletjes. Het is lekker koken met zo’n chef-kok naast je. Met mooie pure ingrediënten. We hebben 3 nummers gedaan, en bij 1 heb ik nu de keuze tussen een basgitaar- en contrabasspoor. Morgen toetsen opnieuw inspelen, en dan is het de beurt aan Dennis.
Gisteravond voor het eerst na al die (20) jaren zelf redelijk onbevangen kunnen genieten van mijn eerste album zonder teruggeworpen te worden aan de twijfels van toen, alle ‘what-if’s’ en zelf m’n grootste criticus te zijn. Ik vond het nodig in het proces van hetgeen ik nu aan het schrijven en opnemen ben. Een compliment dat ik kortgeleden via FB kreeg hielp ook. Dat een meisje waar ik nog niet eens van durfde te dromen hem toen heel vaak heeft beluisterd. Bizar. Glaasje whiskey, goede koptelefoon en play. Blij dat ik het gedaan heb.
#dankbaar
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 4 (20-09-2020)
Elektrische gitaar op de zondagochtend. Dennis Hermsdorf is o.a. gitarist van Sweet ‘n Sour, de rockcover-band waarin ik zelf basgitaar speel. Vanaf dag 1 is er een klik. Partners in crime. Aanvoelen en aanvullen. Vertrouwen en versterken. Voor wie geen muziek met anderen maakt: Het is soms verdomd close.
Heerlijk repeteren en een feest om samen met hem op het podium te staan. Ik bewonder zijn vingervlugheid en verzorgde spel. Zijn humor, Limburgse hartelijkheid en positieve levenshouding klinken in zijn gitaarspel door. Misschien is het verbeelding, maar ik meen zelfs de jaren dat hij in de VS woonde soms terug te kunnen horen. Solo’s met de borst vooruit. Je hoeft niet lang na te denken over wie je voor de elektrische gitaar in wil schakelen wanneer iemand zo dicht bij je hart staat.
We hebben de ideeën doorgespeeld en hij maakt het vanmiddag thuis af. Leuk hoe met deze manier van opnemen ook zoveel verschillende ruimtes met elkaar worden verbonden. En muzikanten samenspelen die elkaar niet kennen. Het einde komt in zicht voor wat het eerste nummer betreft.
Als ik niet aan het opnemen of anderzijds met Cubase bezig ben hangt er een eenvoudigere huis-tuin-en-keukengeluidskaart aan m’n laptop. Vaak ook bij het arrangeren. Stel je mij nu voor met m’n witte koptelefoon, op piano of gitaar meespelend en zingend met begeleidingspartijen die ik noot voor noot met een schrijfprogramma heb ingevoerd. Nu is de audio-data van de gesimuleerde instrumenten net iets te zwaar voor het kleine geluidskastje, waardoor het lichtjes knettert en kraakt, precies alsof ik een redelijk grijsgedraaide plaat beluister. Ik speel mee op m’n eigen bakelieten elpee. Ik word hier heel erg gelukkig van.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 5 (01-10-2020)
Maandagavond fietste ik met volle zijtassen en 2 microfoonstandaards op de rug (lang leve de basgitaar-rugtas) door de schemering naar de andere kant van de stad om mijn digitale piano-spoor te vervangen door de klanken een echte piano (dankjewel Betty!). De schoonheid van de imperfectie. Klep open. Helaas vergeten een foto te maken. M’n speelhand paste net tussen de 2 standaards door.
En na wat last-minute aanpassingen en schoonmaak-klusjes heb ik gisteravond ook de laatste tracks in de digitale postbus gestopt voor het eerste nummer van dit project. Er is geen weg meer terug. Ik hoef nu alleen nog maar te zingen. Daarna volgt het mixen en masteren. (En ik moet het gebeuren rond webpagina en YouTube nog uitvogelen. Maar de foto’s daarvoor zijn gemaakt. Thanxz Patric! Ze zijn super.)
Nu is het aan mij en m’n lieve kleine Berlijnse grootmembraan microfoon. Een kleurenfoto ditmaal. Dat verdient ze. Ik moet haar paaien.
#dankbaar
#steedsdichterbij
#Neumann
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 6 (24-10-2020)
Mijn maatje (en Rockbandgenoot) Patric Schoenaker heeft foto’s gemaakt voor de website (onder constructie) en eentje voor bij de eerste ‘single’. Ik wil dat ieder liedje vergezeld gaat worden door een foto. Ik ben er super blij mee!
John Maasakkers en ik zijn ondertussen COVID-proof aan het mixen. Het wordt hechter en opener en begint steeds beter in elkaar te vallen. John mixt alsof hij een instrument bespeelt. En ook in deze fase weten we elkaar te inspireren en nieuwe invalshoeken te vinden.
De instrumenten die er het eerst opstonden, akoestische gitaar en slagwerk, gaan eraf en worden als laatste opnieuw opgenomen. De volgende stap zal straks nog het masteren en het vrijgeven van het nummer zijn. Terwijl ik me nu al verheug jullie over een paar maanden te verrassen met de opvolger, met deels andere muzikanten en instrumenten.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 7 (26-11-2021)
Wat een leuke reacties op mijn eerste single deze eerste week! Helemaal happy! En op de ochtend dat het aantal views op YouTube van ZO IS HET GOED groter is dan het aantal Fb-vrienden (toch wel een dingetje - ruimschoots meer mensen dan er heden ten dage in een zaaltje mogen) ontvang ik de eerste opname van het slagwerk voor BIJ JE ZIJN. De baspartij heb ik al, want Thieu heeft de eerste 3 nummers op 1 mooie Gelderse middag ingespeeld. Zo gaaf. Dit is echt iets dat bijvoorbeeld kunstschilders en auteurs missen: Dat anderen mee gaan kleuren en knutselen, ook al blijft het mijn muziek en arrangement. Nu we het parkoers een keer helemaal hebben afgelegd weet ik ook beter wat ik van John kan verwachten als mede-producer en durf ik daar ook meer voor open te staan.
Ondertussen heb ik me in mijn vrije weekje al flink op de nummers 3 t/m 6 gestort, en ontvang ik binnenkort een fluitiste voor OCHTEND IN HEERLEN, al ben ik daarvoor nog steeds naarstig op zoek naar een violist(e). Het wordt een beetje Keltisch. Ierland blijft nu eenmaal voor altijd een beetje in je kleren zitten.
Patric bood me aan zijn akoestische 12-snarige gitaar te gebruiken waar nodig. Dat zijn de betere complimenten! En die kans grijp ik daarvoor dan ook meteen aan. Een gitaar van een Maastrichtenaar voor een nummer over Heerlen!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 9 (23-01-2021)
Ik heb nog nooit zo veel, vaak en lang geluid zitten editen (om het uiteindelijk te doen laten lijken alsof er niets aan is bewerkt en alles er in 1 take goed, fris en strak opstond haha). Na iedere luister/bewerk-sessie doken er weer nieuwe oneffenheidjes op. Balans. En dan is het mixen nog niet eens begonnen. En ik vind het super gaaf om te doen.
Dinsdagavond ben ik weer met kilo’s opnameapparatuur en 2 microfoonstandaards in m’n bas-rugtas tegen de wind in naar de andere kant van de stad gefietst om, net als bij het vorige nummer: ZO IS HET GOED, m’n digitale piano-spoor te vervangen door het geluid van een echte. Geen luxe zwartgelakte vleugel, maar een degelijke huis-, tuin- en keukenpiano. Een soort thuiskomen. Het type piano waarachter ik m’n eerste liedjes schreef. Klep open!
De koude zaterdagmiddag daarvoor hebben we de foto’s gemaakt bij het Oude Meer in Son. Bij het water en tussen de bomen.
Vandaag was Paula-dag. Een vriendin, en tevens de zangeres van de Rockband waarin ik bas. Een nummer over gemis miste de stem van een ander. En een female touch. In de band zing ik tweede stem. Nu zijn de rollen omgedraaid.
Na het weekend stuur ik al m’n materiaal naar slagwerker en co-producer John, en gaat BIJ JE ZIJN de productionele eindfase in. Ook voor mij ontzettend spannend. Stukje loslaten, al houd ik natuurlijk het laatste woord. Kan ik m’n laptop opschonen, en alvast een stoel vrijhouden voor als het liedje met een strik erom weer thuiskomt.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 10 (06-03-2021)
Wat een fijne dagen. Ik ben gek op de combinatie van warme sjaal en zonnebril. Van de week zelfs al een paar keer ‘met zonder jas’. En zoveel leuke reacties op BIJ JE ZIJN.
De casting voor het vervolg is rond. Ik heb eindelijk een enthousiaste violiste gevonden voor het volgende nummer (en wat voor een - zo eentje die buiten en op balkons klassieke vioolconcerten geeft om mensen in quarantaine-dagen op te vrolijken). Ik heb een website (tadaah!) edwinmichelson.nl en gisteravond stuurde ik na een laatste aanpassing de partijen voor blokfluit en viool naar Evelien en Tessa van OCHTEND IN HEERLEN, dat in de Lente gaat uitkomen, en ook een beetje een voorjaars-vibe heeft.
Morgenmiddag mag ik op de 12-snarige folkguitar van Patric mijn eerdere gitaarpartij vervangen. Benieuwd hoe dat gaat klinken. Is dat niet wat voor de komende verkiezingen: De gitaarpartij? Ik stem voor!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 11 (23-03-2021)
Mijn eerste verkering speelde prachtig blokfluit. Dan laat zo'n klank je nooit echt meer los. En het doet Middeleeuws aan. En Keltisch. Het brengt veel dierbaars samen.
Deze week heb ik vrij genomen van mijn day-job om even helemaal met muziek bezig te kunnen zijn. Vanmiddag ben ik aan de slag gegaan met Evelien. Een prettige ontmoeting. Speciaal voor deze sessie, en die van binnenkort (viool), heb ik de gelederen naast mijn Berlijnse grootmembraan versterkt met een klein-membraan condensator microfoon. Uit Rusland. Cool!
Ik heb Evelien opgenomen met beide microfoons. Niet om een stereobeeld te krijgen, maar om het beste van beide klankkarakters te kunnen combineren. De een van voren, de ander iets van boven. Dan mag John straks de kleuren in de juiste verhouding zien te mengen.
En wat heeft ze het fijn gespeeld! En bijna in 1 take. Het theedrinken vooraf duurde langer haha. Op een mooie renaissance fluit. Sowieso heerlijk om na zo lang mijn digitaal geprogrammeerde fluit weg te kunnen gooien en de klanken van een levendig bespeeld instrument te horen.
#fluiten
#lente
#minivakantie
#liefdevoormuziek
#ochtendinheerlen
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 12 (09-04-2021)
Kill your darlings. Less is more. Durven loslaten. Super lang sleutelen aan een piano-partij om uiteindelijk te besluiten dat het zonder piano toch beter is. Op sommige dagen is arrangeren meer schrappen dan schrijven.
Vandaag kwam Tessa op bezoek. Ze woont in Tilburg en speelt op een viool die speciaal voor haar in Den Bosch is gemaakt. Hoe cool is dat! Met haar 29 lentes is ze de jongste musicus die ik gevraagd heb met enkele stukken mee te spelen. Fijne eerste kennismaking. Super gezellig. En lekker voortvarend aan de slag gegaan.
Kippenvel bij haar eerste aanzet. Wat een warmte. En daar zit je dan slechts anderhalve meter vanaf... Mijn hart maakte een sprongetje. Kan nu al niet meer wachten op de opvolger (waar zij ook op te horen zal zijn). Geweldig begin van het weekend.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 13 (02-05-2021)
Nog maar een paar weken...
Het artwork voor de komende single is klaar. Patric heeft er weer een hele leuke hoes van gemaakt.
Deze week leg ik de laatste hand aan het nummer. Dan zal het daarna hard gaan, want de tussenmixen waren al heel fijn.
De volgende set van 3 nummers is als schetsboek-versie klaar. Vrijdag de concept partijen van de gitaren en zang opgenomen. Gisteravond laat het eerst volgende nummer naar John gestuurd om in te drummen, en daarna stap ik weer op de trein naar Thieu om het drieluik van basgitaar te voorzien. Ook de cellopartijen (cello is in elk van deze nummers aanwezig) zijn uitgeschreven en naar de celliste Marjan opgestuurd. En ik zie er naar uit opnieuw met Tessa aan de slag te gaan.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 14 (07-06-2021)
Door omstandigheden is de volgende single (3) iets vertraagd. De tweede stem is vanavond definitief ingezongen. Nu ik nog.
Ik voel me altijd happy in de nabijheid van Paula. En ik ben trots op haar. Haar stem kleurt mooi bij de mijne. En dan te bedenken dat het hierop volgende nummer een liefdesduet wordt. Ik kan niet wachten haha. Blij ook dat we vanaf vrijdag weer met de rockband mogen repeteren.
Voor nummer 4 tot en met 6 ben ik vorige week wederom op de trein naar Lent gesprongen (in wat later de dag van nationale treinuitval zou blijken) om Thieu, die ik inmiddels meer dan m’n halve leven ken, in z’n eigen studio op te kunnen nemen. Een inspirerende en stimulerende dag. Hoe gelukkig ik ook ben tijdens de opnamesessies zelf, thuis bij het editen hoor ik zijn talloze mooiigheden pas echt goed.
Thieu doet meer voor me dan bassen. Hij complimenteert, geeft me het vertrouwen dat ik goed bezig ben, laat me anders naar dingen kijken (luisteren) en wijst me op punten die ik zelf niet meer zie in nummers waar ik - soms langer dan 10 jaar - mee aan het scharrelen ben. Dat maakt sneeuwblind soms. Hij heeft een frisse blik, en een beter beeld van hoe het voor een nieuwe luisteraar klinkt, en laat mij soms weer even de ramen van liedjes tegenover elkaar openzetten.
Het laatste nummer - waar Thieu een decennium geleden ook in de beginfase bij betrokken is geweest - is weliswaar van bas voorzien, maar ik moest er op zijn aanraden thuis op een paar plekken nog flink de schaar inzetten: Tussenstukjes teveel, een compleet ander eindje en andere ideeën over het slagwerk. En zo wordt een kabbelend gitaarliedje ineens een hippe popsong. De versie die daarna is ontstaan heeft hij thuis alleen opnieuw in-gebast. Het leverde na afluisteren halverwege bij de componist kippenvel en een traantje op. Dat zegt genoeg. Vakwerk!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 15 (20-06-2021)
Iedere eerste keer is speciaal. Al arrangeerde en dirigeerde ik in een ver verleden al eens een partij voor 2 violen en cello voor de punkband Plunk. Vanmiddag ontmoette ik Marjan, die met haar cello een drietal nummers kwam inspelen. Zo’n klassieke cello past ook helemaal bij de zondagmiddag.
Vandaag was ik vooral opnameleider. Maar stelt u zich mij voor als arrangeur: Om onverklaarbare redenen zegt je hart (eerder dan het hoofd) dat er een cello moet klinken in een compositie. En daarna in nog meer stukken. Je schrijft op wat je in je hoofd voorbij hoort komen (liedjes en melodieën schrijven over het algemeen zichzelf), en je gaat op zoek naar een cellist. Je vindt er een, met ervaring in het opnemen, ook in pop- en rockmuziek, en schrijft haar een mooie brief. Maar zij blijkt een verouderde website en inmiddels een progressieve spierziekte te hebben, die haar het spelen van haar geliefde instrument onmogelijk maakt. Wat een vreselijk lot. Zij raadde mij Marjan aan.
En dan is er het moment dat je de microfoons klaarzet, en mijn kleine muziekkamertje zich even later vult met pure rijke warme tonen. Ineens woon ik in een landhuis en brandt er een grote open haard (warm was het sowieso - en om het buitengeluid buiten te sluiten kan er geen enkel raampje open). Wat een klank. De ruimte is als altijd weer ‘doodgemaakt’ met allerhande dekbedden en kussens om minimale galm te hebben. Maar dit instrument resoneert al zo uit zichzelf. En zonder enige bewerking komt het al zo enorm binnen.
Fijne ontmoeting. Prettig samengewerkt. En ik heb nu van alle passages een stuk of 3 takes om iets moois uit samen te kunnen stellen. Ik denk zomaar dat er nog vele nummer met cello zullen volgen...
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 16 (26-06-2021)
Paula kwam er na haar eerste opname-sessie van OCHTEND IN HEERLEN zelf mee: Dat voor het beoogde effect in dit nummer, haar stem alleen, en in deze hoogte, op sommige plekjes net iets te dun is. Vanwege de live-feel van dit lied vond ik het raar in de achtergrond met mezelf mee te zingen. En zo vloog ik, vorige week vrijdagavond, Marloes in, om de backing her en der te dubbelen. En ik frommelde er meteen een twee(en zelfs stiekem een drie)stemmigheidje in.
De zoveelste keer dat omstandigheden me, zelfs in de eindfase, dwingen tot andere keuzes, en deze achteraf goud zijn, en niet meer weg te denken.
Marloes zingt fanatiek in een theaterkoor en ken ik via mijn dayjob bij de jeugdbescherming. Het was spannend of de stemmen zouden matchen, maar door de ‘koorstem’ van Marloes heeft Paula’s stem nu alle ruimte en werkt het als een tierelier.
Na afloop heb ik met Marloes tweestemmig More Than Words gezongen. Nou, ik heb geen woorden voor het voorlopige eindresultaat. Paula heeft gisteren - over Marloes heen - haar ding gedaan. En na een avond editten bij kaarslicht heb ik precies om middernacht m’n huiswerk naar John gestuurd.
Leuk dat 2 jonge vrouwen die elkaar niet kennen nu toch een harmonieus setje vormen. Twee engeltjes aan m’n zijde. Naast de kanjers op fluit en viool. Ze zijn de verf waarmee ik schilder. Happy de Peppie!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 17 (27-08-2021)
Voor de 2e keer heb ik Tessa met haar prachtige custom-made viool mogen ontvangen om 3 liedjes door haar in te laten spelen. Misschien niet noodzakelijkerwijs de liedjes 4, 5 en 6 van dit project, omdat het verfrissend is als ik er een strijkers-loos stevig popliedje tussendoor doe. Wel staat vast dat er sowieso nog een nummer met viool en cello bij gaat komen. Ik heb het arrangement 14 dagen geleden geschreven.
Ik zat weer stilletjes achter de opnameknop te genieten. Haar aanwezigheid en haar spel. Geluksgevoel en kippenvel.
Vandaag (18-09-20210 m’n muziekkamer wat verder geprofessionaliseerd. Scheelt ook weer in gesleep met allerhande beddengoed om de galm er voor geluidsopnamen een beetje uit te halen
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 18 (23-10-2021)
Klaar!
Nou ja, op papier.
Dagenlang werk om het te doen laten lijken alsof het zo uit de mouw is geschud.
Om straks niet met 3 ‘strijkers-liedjes’ achter elkaar te komen had ik een frisse pop/rocksong nodig. Met voorrangsbehandeling. Al zal hij pas over een half jaar uitkomen. Uit de stapel met ideetjes, en dan net zo lang klungelen tot het goed voelt. Een bevalling waarvan je de uitkomst nooit kunt bevroeden. In de wetenschap dat het opname-proces het straks ook nog een onverwachte kleuring gaat geven. Nu staat ook vast met welke 3 maagdelijke liedjes ik over een tijdje weer naar Thieu reis (de definitieve basgitaar neem ik steeds als eerste op - dan staan alle andere partijen kunstmatig op band).
De drie liedjes waarvan de cello en viool al zijn opgenomen staan als schilderijtjes op ezel in de kamer. Volgende week ga ik weer naar Betty, om op haar piano een aantal nummers (nog niet deze - dat mag vanwege de ‘groove’ pas nadat het echte slagwerk is opgenomen) van een ‘echt’ pianospoor te voorzien.
Met Paula maak ik een dezer dagen de zang af van de opvolger van ‘Ochtend In Heerlen’. Het eerste bezoek in m’n opgepimpte muziekkamertje.
Ik voel me nooit alleen als ik aan het schrijven ben, of arrangeren, opnemen en editten. Wel vaak wat moe, leeg en verloren na afloop. Even weer de superfocus uit en herladen.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 19 (12-12-2021)
Met sommige opnamen loop ik door agenda-technische problemen wat vertraging op, met anderen loop ik misschien al wel anderhalf jaar voor de muziek uit: Er komt immers niet elke dag een hoboïst over de vloer. En wat voor een!
Vanmiddag heb ik gewerkt met de bevlogen Anne-Marie van Mierlo. Zij is o.a. solo hoboïst van het Zeeuws Orkest, heeft haar eigen kamermuziekensemble, waar ze ook voor arrangeert, en - supergaaf - zij introduceerde de toverhobo, een instrument speciaal voor de zeer jonge hoboïsten.
Ik heb 3 liedjes met haar opgenomen, en daar hebben we ook 3 verschillende instrumenten voor gebruikt. In ALS HET IJS speelt ze tweestemmig op hobo en althobo, en in het nummer MADELIEF bespeelt ze de oboe d’amore, de liefdeshobo.
Wat zijn dit toch magische momenten. Een super fijne kennismaking. En wat speelde ze mooi. Zo’n hobo op de zondagmiddag geeft toch al een behoorlijk kerstgevoel.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 20 (08-01-2022)
Klein bier (in een voor mij droge januari-maand), maar op de dag dat ik eindelijk het hoesje vervangen heb van m’n eerste single (had er eentje zonder tekst - gebruikte de foto die als profielfoto voor de website was bedoeld) bereikt hij duizend views op YouTube. Wauw!
Getalsmatig stelt dat weinig voor, maar ik ben 50+, niet bepaald hip en hedendaags, treed niet op, en doe het met 0 aan promotie en publiciteit, behalve dit blogje op Fb en soms Insta, en een keer of 3 plaatsen van de link. Maar het is een veelvoud van mensen die mijn eerste CD VOORSPEL hebben gehoord. Ik ben er super blij mee en enorm dankbaar.
Zoveel vriendschapsconnecties heb ik niet. Ik zie op Fb en Insta haast alleen nog maar reclames en nauwelijks posts van ‘echte’ mensen, en dan nog slechts van een select groepje, dus in hoeverre ikzelf een beetje doorkom op de tijdslijnen?
Steeds als ik zie dat er luisteraars bij 1 van de nummers zijn bijgekomen denk ik: Wie dan? Hoe dan? Het is een godswonder, zeker voor een atheïst. Ik heb een steen in het water gegooid en het is zijn eigen weggetje gaan vinden. Dat was ook het doel: Dat het bestaat en te vinden is. En niet alleen maar in m’n hoofd. Er blijft straks iets van me achter.
En dag of 10 geleden heb ik de door mij enorm bewonderde multi-instrumentalist Bart de Win gevraagd als ‘special guest-star’ de accordeon op te pakken voor de komende single NIET NORMAAL. En hij zei ja!
Hij nam het zelf thuis in 1 take op. De oproep tot meer thuiswerken zet zich ook hier voort. Hij vormt met zijn vrouw Tip Jar (check ze uit, word je blij van!), begeleide veel en vaak mijn ex-zangdocent Gé Titulair, en was jarenlang een van de ‘vaste mannen’ van Gerard van Maasakkers.
Het is nu alleen nog wachten op het mixen en masteren van John. Daarvoor zitten we niet samen. Ik ontvang de tussenmixen en geef ‘m al m’n voors en tegens terug. Dus ik sta weer van ongeduld te trappelen bij m’n digitale postbus.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 21 (21-01-2022)
Ik heb eens een beeldhouwer horen zeggen dat het beeld al helemaal gaaf in het stuk steen verscholen zit. Je hoeft alleen de rest eromheen nog maar weg te hakken.
En zo schrijven ook arrangementen soms zichzelf. Alleen maar luisteren naar wat al in de lucht hangt.
De hobo’s in ALS HET IJS drongen zich aan me op terwijl de strijkers al op band stonden. En bij het editten van diezelfde hobo’s hoorde ik uit het niets ineens een klarinet. Ik heb er maar netjes aantekeningen van gemaakt.
Bij MADELIEF twijfelde ik nog tussen een klarinet en een dwarsfluit. Daarmee was die knoop dus ook gelijk doorgehakt.
De volgende ochtend zoektermde ik op ‘Eindhoven’ en ‘klarinet-les’, en zag een mooie vrouw op haar knieën muziek maken, in een cirkel van op schoot bij hun ouders zittende kinderen. Een dag later zei ze ja en stuurde ik haar de partituur. Vandaag, een ruime maand later, was ze hier.
Ik ontvang - m’n beste vriendin daargelaten - nauwelijks bezoek. Zij die me het afgelopen jaar wel bezochten brachten de prachtigste instrumenten mee, of hun fijne stem. Zo giga genieten.
Fijne ontmoeting. Lekker gekletst en heerlijk gewerkt. Straks en vanavond editten. Zin in. En ik weet zeker dat ik de klarinet vaker toe zal gaan passen.
Voor NIET NORMAAL heb ik gisteren de go gegeven om te masteren. Dat gaat morgen gebeuren. Blijde verwachting.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 22 (17-02-2022)
Wat een mooie, onverwachte en diverse reacties heb ik al mogen ontvangen op de single NIET NORMAAL.
Wat jullie horen is het einde van een reis, waarvan ik van tevoren zelf ook niet weet waar ik uitkom. De trein rijdt inmiddels verder met ALS HET IJS.
Ik ben super blij met hoe de slagwerk-partij geworden is, al is het heel anders dan ik ruim 2 decennia in m’n hoofd had. Loslaten. Vertrouwen. Kippenvel.
Wat ooit begon als een rockballad is Lichte Muziek in de traditie van de door mij zo bewonderde Rogier van Otterloo geworden. Een droom die uitkomt zonder dat ik er ook maar 1 moment bewust op stuurde.
Ondertussen is Paula een crowdfunding voor me begonnen. Zo’n compliment en betrokkenheid. Zoveel liefde.
Tot nu toe nam ik de piano-sporen op bij Betty thuis. Zij heeft een echte piano (ik alleen een digitale). Ik fiets daar met 2 grootmembraam microfoons naartoe. Ook voor dit nummer. De piano is hier echter zo dominant, en het totaalgeluid nu zo anders dan gedacht, dat ik besloten heb voor een uur een echte studio te boeken, en het op een vleugel in te spelen. Dat past beter bij de brushes van John en doet recht aan de vrij klassieke orkestratie van de rest. Ik ga er volgende week vrijdag heen. Nu al opgewonden!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 23 (25-02-2022)
Vanmiddag was het zover. Ik ben naar de Daltoon Studio geweest om anderhalf liedje op een super mooi uitgemicrofoonde vleugel in te spelen.
Een cadeautje aan mezelf voor goed gedrag. Een grande finale op een grand piano, van een liedje dat ik al ruim 20 jaar met me meezeul. En een klein deel van een vers liedje.
Wat heb ik er intens van genoten. Zweef nog een beetje. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Van die momenten waarvan je nu al weet dat je ze nooit zult vergeten. Living the dream, al is het soms maar voor een uurtje.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 24 (05-05-2022)
Van het eerstvolgende stuk TERUG NAAR START kreeg ik gisteren de eerste slagwerk-versie terug. Die kwam al behoorlijk aardig in de buurt. John wilde het akkoordenschema hebben, dus die schreef ik maar snel met de hand uit. Beetje ‘Real Book’. Aan twee andere liedjes ben ik druk aan het sleutelen, zodat ik met dat trio in de tas straks naar Lent kan reizen om ze door Thieu in te laten bassen.
De volgorde loopt inmiddels wat door elkaar. Er staan inmiddels best al wat doeken in diverse stadia op de ezel. Van enkele stukken zijn zelfs al wat partijen opgenomen, maar sommigen moeten nog even pas op de plaats maken. Ze mogen nog wat rijpen en het geeft mij de kans nog iets met de volgorde te spelen en kakelverse liedjes sneller in te passen tussen de uitwerkingen van oudere ideeën.
Grappig dat ik nu al meteen meer gebruik maak van hobo en klarinet in mijn arrangementen. Het is mij goed bevallen. Nog een manier waarop m’n liedjes elkaar beïnvloeden en kruisbestuiven.
Per dag krijg ik er op YouTube voor elk liedje gemiddeld 1 luisteraar bij. Zo benieuwd wie dat dan is die zich in het groepje luisteraars voegt. En luistert diezelfde persoon dan naar alle liedjes?
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 25 (05-06-2022)
Wat een heerlijke dag gisteren, nog los van de BBQ, de GT’s, fikkie stoken en de wijn.
Marjan kwam voor 2 nummers de cello inspelen. Die takes ga ik vandaag editten. En daarna kwam Patric me ophalen om foto’s te maken voor het hoesje. Buiten. In het groen. Met m’n hoed en m’n nieuwe oude vintage leren jasje, en m’n gitaarkoffer en een klein oud donkerbruin koffertje, waarin ik normaal vroeger ontvangen liefdesbrieven bewaar (want vroeger, mensen, vroeger…). Zulke fijne lieve betrokken mensen. Dan draag ik het project even niet meer alleen.
Deze week neem ik in 2 sessies 3 zangeressen op. Daar verheug ik me enorm op. Benieuwd of de soms 4-stemmigheid eruit komt zoals ik hem voor ogen (oren) heb. En ik ga binnenkort ook een paar maten opnemen op een veldorgeltje. Misschien is het niets, misschien is het super vet.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 26 (01-07-2022)
Ik heb het tot nu toe nooit gedaan, hooguit in de schetsfase. Maar nu heb ik zelf de baspartij ingespeeld van m’n eerstvolgende nummer. Als eerbetoon aan wijlen liedjes-smit Henny Vrienten. En de baspartij die ik bedacht heb is zo ‘obvious’ dat ik zeker denk te weten dat als ik ermee naar Thieu zou zijn gegaan hij zou zeggen: Waarom doe je deze niet zelf?
Ga er ook zeker geen gewoonte van maken. Ik bewonder Thieu voor zijn timing en nootkeuzes, originele invalshoeken, zijn meedenken, en zijn abnormale veelzijdigheid. Maar dit nummer is poprock: Rechtdoor naar school en kantoor. En dat is nu precies het kleine straatje waar ik woon. Het geeft me tevens de gelegenheid na de gitaarsolo nog wat aanpassingen te maken, zodat ik straks - met terugwerkende kracht - ‘spontaan’ op de gitaarsolo kan reageren.
Er hoeven nog maar een paar dingen te gebeuren voor TERUG NAAR START (gitaarsolo’s, leadzang inzingen en in 3 x 1 pianoakkoord mijn digitale piano vervangen door een echte) maar agenda-technisch zal dat nog minimaal 4 weken in beslag nemen. Wat ik heb is inmiddels al naar John, dus de eerste tussenmix is waarschijnlijk in de maak as we speak.
Ondertussen schilder ik vlijtig voort op andere canvassen. Zo fietste ik daags voor mijn vakantie door de regen naar Christiane, die 2 Indiase harmoniums bezit. Mobiele orgeltjes met een blaasbalg. De ritmische partij die ik voor ogen had voor SINDS IK JOU ZAG bleek voor dit instrument ongeschikt. Maar het haast op een accordeon lijkende geluid inspireerde me tot een geheel andere partij.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 27 (26-07-2022)
Ik heb TERUG NAAR START dan ein-del-ijk ‘voor het echie’ ingezongen. Tenminste, de coupletjes. Langdurige stemproblemen met een van m’n grootste vocale uitdagingen voor de boeg. In m’n eigen ‘koortje’ bij ZO IS HET GOED zong ik 2 keer een hoge Gis4. Daarvoor ben ik live nooit hoger gegaan dan een gepushte G4 in de Bridge van Tom Jones’ Funny Familiar Forgotten Feelings. Nu moest ik een paar keer een hoge A4 raken. Dat is best hoog voor een basstem. Fuck! Officieel is het de hoogste baritonnoot. Hoe ouder hoe gekker blijkbaar. Ik lijk er minder bang voor. Meer Pippi. Laatst was ik zo ziek dat ik nachtenlang aan het hoesten ben geweest. Op het eind waren m’n stembanden zo uitgelubberd dat ik een luide lage A1 kon zingen. Bij elkaar opgeteld 3 octaven, maar helaas nooit tegelijkertijd. Ik moest lang werken om terug te komen van deze spierblessure. Sowieso bereid ik me per nummer stemtechnisch steeds beter voor (om het te kunnen laten lijken alsof ik het uit de losse pols schud). En dan te bedenken dat ik tijdens mijn conservatorium-studie m’n stem nauwelijks verzorgde. Ik dronk, blowde en rookte. Dat het perse zo hoog moet komt omdat ik de akoestische gitaar in mooie open akkoorden wilde houden, zonder de snaren hoog met een capo af te snijden. Maar op een gegeven moment wordt het ook een soort van sportieve uitdaging. De top van de berg halen. In de warmte naar de noten klimmen waar nog sneeuw ligt, en een enkele ingevroren alpinist.
Ik heb uiteindelijk ook zelf de elektrische gitaarsolo’s geschilderd. Dat was niet de originele planning. Nu ben ik super blij dat het zo is gelopen. Zonder pen en papier vooraf. Op gevoel en in het moment (al heb ik er verspreid over 4 dagen aan geknutseld). Zin voor zin. Soms zelfs noot voor noot. Ik zag er tegenop. Maar uit het niets waaide de eerste tonen me tijdens het klussen, 3 dagen ervoor, vanzelf in de oren. Oorzaak en gevolg. Solo’s zijn een klein verhaaltje, met een kop en een staart, en een eventuele plotwending.
Hoop (omdat ik van huis uit een jazz-zanger ben, en niet denk vanuit het rocksolo-gitaristen-idioom) dat-ie nu iets minder a-typisch is dan de door mij uitgeschreven gitaarsolo van BIJ JE ZIJN. Heb her en der zelfs wat snaren opgeduwd, en ben over de fretjes gegleden, om het geheel ook voldoende ‘stoer’ mee te geven. Ik speel m’n Fender altijd ‘clean’ in. Zonder effecten en versterker. Was even bang dat de solo’s door mijn timing te jazzy zouden zijn, met zelfs wat vleugjes Hawaï. Maar terug van John, die het geheel door een virtuele gitaarversterker haalt, lijkt alles verbonden en in 1 keer met de juiste energie en spanningsboog gespeeld, en rockt het meer dan ik ooit had kunnen bevroeden. I love it when a plan comes together.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 28 (07-10-2022)
Vandaag heb ik de opvolger van TERUG NAAR START naar John gestuurd om van een mooie slagwerkpartij te worden voorzien. Daarmee start weer een nieuw avontuur, al is in dit geval praktisch alles al opgenomen. Het kwam zo uit, als ik de verschillende musici en zangeressen toch al voor andere opnamen ‘in huis’ had. Soms moet het maar zoals het gaat. Dan hoef ik het straks eigenlijk alleen nog maar definitief in te zingen en alle partijen te editten. ALTIJD IN DE WOLKEN wordt dan mijn kerstcadeautje (maar dan zonder de belletjes). Het liedje waar ik misschien zelf wel het meest trots op ben.
Vorige week had ik Tamara op bezoek. Een goede vriendin, maar tevens ‘meeluisteraar’. Zij heeft klassiek harp gestudeerd, en luistert daarom ‘anders’ naar pop en lichte muziek, en leest mijn harmonische keuzes en haast dwangmatige maatwisselingen vanuit een heel ander reverentie-kader. Ik heb veel aan haar tips en complimenten, maar soms is het vooral ook de benodigde bevestiging van wat ik zelf al dacht. Componeren en arrangeren is ook heeeeeeel veel twijfelen, omgooien en weggooien. En haar komst is altijd weer even een goede deadline.
In mijn vrije week vorige maand ook best wat uren kunnen maken, maar ik heb vooral planmatig knopen doorgehakt. Dat geeft rust. En ruimte voor inspiratie zonder dat het moet.
Ondertussen heeft lieve juf Anne met haar klas hoogbegaafde leerlingen mijn laatste lied grondig geanalyseerd. Mijn debuut op het digitale schoolbord. Mijn werk als studiemateriaal. Toen ik dat bericht kreeg was ik wel even apentrots!
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 29 (20-10-2022)
Heel lang geleden schreef ik een liedje op een akoestische gitaar. En welke kant het arrangement sindsdien ook opgegaan is, aan het oorspronkelijke ‘tokkel-partijtje’ is geen noot veranderd.
En nu de drumpartij bijna klaar is, en ik ‘m heel binnenkort definitief over Thieu’s basgitaar en John’s slagwerk heen ga vlechten, moet ik me een aantal dagen suf oefenen om ‘m er straks ‘losse pols’, vlot, zelfbewust, sexy en lekker getimed op te krijgen. Om het daarna wellicht nooit meer te spelen. Kampvuurtje daargelaten.
En zo word ik, terwijl het arrangement en de productie richting eindfase gaan, ook weer even teruggeworpen naar het prille begin.
Liedjes verbinden. Met toehoorders en collaborerende musici. Maar dus ook tussen mijn huidige ik en een oudere, jongere versie, en weer terug. Een wonderlijke tijdscapsule.
De gitaar is gekozen. Nu op zoek naar verloren momentjes.
#huiswerk
#pijnlijkevingers
#memorylane
#altijdindewolken
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 30 (05-03-2023)
Vandaag schoot het 3e nummer - Ochtend In Heerlen - door de duizend luisteraars op YouTube. Jubbeldejubel!
De nummers daarna gaan wat minder hard, maar wat niet is kan nog komen. Over koeien die hazen vangen. Mijn bestie keek er gister van op toen ze besefte dat het er inmiddels al 7 zijn. Rijk bezit.
Ik ben druk bezig met de volgende 2 liedjes. Co-producer John bezocht me voor het eerst thuis en zag m’n werkplek (huiskamer) en opname-ruimte, en heeft me een truc laten zien waardoor mijn basis-opnamen nog strakker kunnen worden (de wondere wereld van MIDI). Dat toe te passen op nummers die al voor een deel audio-opnames van instrumenten bevatten had wat vijven en zessen. Maar dat varkentje is gewassen.
Het wachten is nu op de drumpartij van De Overkant, en is de cello-opname is ook al gepland. Dan schiet het daarna vanzelf in een stroomversnelling. Nu nog een geschikte foto-locatie (sloot in weiland) vinden.
De openings-solo speel ik op een melodica. Ik citeer stiekem wat flarden van de uitgeschreven gitaarsolo van Bij Je Zijn. En een gitaar-likje dat lang geleden deel uitmaakte van datzelfde Bij Je Zijn, maar uit het arrangement verdween, komt hier ineens van pas. Beetje recycling. En een beetje verbinding. Kijken wat er nog in het schuurtje staat. Niet bewust en gepland, maar mega vet als het zo loopt. En ook de zangeressen van Altijd In De Wolken worden terug van stal gehaald (al moet ik het er eentje nog vertellen). Voor het nummer dat daarna uit zal komen - Sinds Ik Jou Zag - heb ik vorig jaar al opnames gemaakt op/van een harmonium. Dat is toch een beetje familiair aan de klank van de melodica en de accordeon die Bart in Niet Normaal speelt.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 31 (07-04-2023)
“Houston we got a problem”.
Ik heb een aanhoudend gehoorprobleem. Nadat m’n gezichtsholten en ogen na een griep/verkoudheid ontstoken raakten is er slijm blijven hangen in de buis van Eustachius. Niet handig voor een musicus met een paar edit-klussen voor de boeg en het, qua publiek, tot nu toe grootste optreden met de rockband. Uitspuiten blijkt zinloos, want schoon. Nu aan de druppels. Het piept en het kraakt, maar er zit nog geen wak in het ijs.
Ik had de openingssolo van De Overkant, en wat gezellig getierelantijn tussendoor, met m’n melodica opgenomen. Het commentaar van John (die niet wist dat het een melodica was): “Misschien kun je beter een echte mondharmonica gebruiken”. Ik wilde echter meer tegen een accordeon dan een mondharmonica aanschurken, en nog geen uur later vond ik de geweldige Paul Martijn bereid zijn accordeon aan mij uit te lenen. Hoe dingen ontstaan. Het leverde een leuke rit naar Grubbenvorst op, en een inspirerend bezoek aan Studio Paulus. En nu logeert er bij mij een accordeon. Hij is nog van ‘Plotjes’ vader geweest. Lekker Pipi: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”.
John wist me ook te overtuigen een tweetal modulaties (toontje hoger) toe te passen. Super gaaf dat het me is gelukt dat technisch op te lossen met een apart softwareprogramma i.p.v. een majeure operatie aan te gaan waarbij bijna alles overnieuw zou moeten worden ingespeeld zonder referentie in de juiste toonsoort. In een onrustige slaap de mogelijke oplossing bedenken, en het dan meteen bij de eerste bak koffie binnen 30 minuten te hebben opgelost. Hou ervan.
Ondertussen werd John getroffen door allerhande technische tegenslagen met een kapotte pc en kapotte microfoon voorversterkers, waardoor het nog steeds wachten is op de drumtrack.
Inmiddels is de cello op band gezet. Kan ik straks de overige instrumenten opnieuw gaan inspelen. En ik heb - nu de accordeon er toch is - een nummer naar voren gehaald en ingespeeld waar ik deze al in had voorzien, en een ander nummer, waar ik - wegens niet helemaal tevreden - in reeds bestaande audio heb moeten strepen, ook met wat ‘trekzak’ opgeleukt. Dan is er ook nog het plan om binnenkort een paar tracks van een 25 jaar geleden voor een kindermusical opgenomen liedje opnieuw tot leven te wekken en aan te vullen met nieuwe opnamen. Ook met accordeon (van toen - niet door mij). Voel ineens enorm de urgentie opkomen snel weer voor een accordeon-loze rocksong te gaan zitten…
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 32 (24-07-2023)
Kort na het uitkomen van De Overkant zit ik alweer volop in de opnamen van het eerstvolgende liedje.
Er staat al een harmonium-partij op band op die ik een jaar geleden op locatie heb opgenomen. En Thieu heeft een paar weken terug al ‘thuisgewerkt’ en me een prachtige baspartij met een vintage sixties-geluid gestuurd.
Vorige week ontving ik Anne-Marie als eerste van de houtblazers. Daar blazen er twee van een dubbele partij, zodat ik straks hobo, althobo, dwarsfluit, klarinet en basklarinet heb. Het was weer volle bak genieten van haar mooie nootvoering.
Vanmorgen had ik bezoek van Saskia. Super leuke eerste ontmoeting. En wat een vette levendige klank! We waren al in 20 minuten klaar. Nu editten. Ik zal zeker vaker naar de dwarsfluit gaan grijpen.
Life’s good.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 33 (30-08-2023
Vandaag ontmoette ik Steven Henry. Hij bracht naast z’n ‘gewone’ klarinet ook z’n basklarinet mee. Wat een monster (het instrument - Steven is erg aardig). En wat een mooie klanken. Wauw! Wat zal dat lekker mengen met de hobo en dwarsfluit.
Niet alleen speelde hij een aantal prachtige tracks in van 2 partijen voor het eerstvolgende nummer, waarvoor ik hem tijdje terug audio en bladmuziek had gestuurd, maar hij knalde er ook maar meteen 9 maten van een ander nummer op, waarvan hij van tevoren niets wist. Bladmuziek neerleggen en gaan. Fijn, notenlezers, zeker met voor blazers onmogelijke toonsoorten.
Ontzettend leuk elkaar te hebben gezien. Zeker niet de laatste samenwerking. Nu lekker editten. Wat voel ik me een gezegend mens.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 34 (05-01-2024)
Vandaag mijn eerste ontmoeting gehad met Ine Troelstra. Ze komt uit (inmiddels ook een beetje mijn) Heeze en speelt altviool.
Ik heb een lied geschreven met begeleiding van o.a. 3 strijkers. De viool is al opgenomen. De cello komt er volgende week bij. Spannend. Eerder heb ik al (pop)koortjes deel voor deel opgenomen, maar daar gebeurt qua dynamiek niet zo veel. Nu is dat anders. En dansen de partijen soms ook wat om elkaar heen.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 35 (25-01-2024)
Ben ik zowaar na een pauze van bijna 20 jaar weer eens een optreden aan het voorbereiden met eigen werk, en andere Nederlandstalige luisterliedjes. Moet niet gekker worden met m’n voornemen wat vaker ‘ja, mits’ te zeggen i.p.v. ‘nee, tenzij’.
Nu druk bezig ook m’n eigen liedjes om te zetten naar minimale bezetting, zonder solo’s, slagwerk, mijn geliefde houtblazers en andere tierelantijnen. Niet helemaal solo. Ik krijg af en toe vocale ondersteuning van Paula, ik arrangeer wat mooie lijnen voor Marjan en haar cello, en ik laat her en der mijn t.z.t. thuis opgenomen basgitaar multimediaal meelopen.
Het zal ergens in mei zijn of juni. Ik hou je op de hoogte.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 36 (10-04-2024)
Over hoe een reeds doorgestreept nummer - omdat ik het niet overtuigend genoeg live weg kon zetten zonder slagwerk, backingvocals en knallende gitaren (en in die mega ongemakkelijk hoge toonsoort, zittend met een gitaar op schoot) - na een ingeving bij de bushalte ineens het openingslied werd.
Ik zit in volle voorbereiding op mijn eerste echte solo concert (mijn eindexamen conservatorium daargelaten). Het was nooit mijn bedoeling, maar ineens is het daar. Datum: zaterdag 8 juni. Plaats: Lith. Café De Artist. Aanvang 20:15 uur.
Het uit m’n hoofd leren van alle teksten is nog wel een dingetje. Vooral bij m’n eigen werk, omdat er tijdens het schrijfproces al zoveel is veranderd, en ik al die variabelen ook nog in mijn hoofd heb zitten. En m’n chronisch tijdstekort.
Ik heb voor een aantal stukken mijn basgitaar op band opgenomen, dus zo wordt het toch een beetje multi-instrumentaal. En ik ben ook niet helemaal alleen. Paula zingt af en toe mee, en Marjan komt met haar prachtige cello de sfeer her en der ook wat verhogen.
Ik heb mijn eigen materiaal allemaal om moeten denken, omdat wanneer slagwerk, houtblazers en andere tierelantijnen die op de singles staan wegvallen er een heel andere sfeer ontstaat. Maatje meer, maatje minder. Ander tempo. Weinig solo’s. Intiemer, directer. Een mooie, maar aparte ontdekkingstocht. En ik zing Brel, en liedjes van anderen die in de loop der jaren onder m’n huid zijn gaan zitten. Grote hits en obscure vergeet-me-nietjes. Het is 17 jaar geleden dat ik met eigen werk naar buiten ben getreden. Enorm spannend. Maar ik heb er ook enorm veel zin in.
Terug naar start. Dankzij een duwtje van Paula. Wie weet waar dit pad me naartoe leidt. Voor nu naar het dorp aan de rivier.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 37 (24-05-2024)
De ruimte, de stoeltjes, de bar, een ongestemde oude piano als achtergrond-attribuut (waar we foto’s van een paar van mijn Nederlandstalige helden op zetten) en een stopcontact. De rest nemen wij mee. Circus Edwin.
Het vloerkleed van m’n schoonvader om de galm van de tegels iets te dempen en een podium te creëren, een retro staande lamp voor de huiselijkheid, eigen barkrukken, eigen theaterbelichting en eigen geluid.
Vanmorgen heb ik twee zwarte theaterdoeken opgehaald om een intieme hoek te creëren, en ik heb een gezellig zelfgebrouwen instrumentaaltje gevonden om het publiek niet in stilte plaats te hoeven laten nemen, en contrast te maken met de stilte tot de eerste noten. Als ik dan na 17 jaar weer eens als troubadour ga optreden doe ik het wel met een strik erom. De kosten zijn hoger dan de baten. Maar ach, ‘t Is om de liefde, het leven en de kunst.
Zondagskind op maandagmorgen - verslag 38 (15-06-2024)
Jahoe!
Nummer 10.
Zit ik zowaar in de dubbele cijfers met m'n singles.
Nooit eerder nam ik iets op over zo'n lang tijdsbestek. De hobo stond al op band in december '21, ik bespeelde de vleugel (Daltoon Studio Eindhoven) in februari '22, had een accordeon te leen in april '23, de klarinet, viool, altviool en cello kwamen er in augustus, december en januari bij, en in maart besloot ik 'm zelf in te bassen. Dat deed ik al op de demo-versie, waarover ik de vleugel opnam. Geluidstechnicus Eric meende meteen Thieu te herkennen. Mooi compliment haha. En toen had ik nog niet eens de Jazz-bas. Happy naar het punt te zijn gegroeid het mezelf te gunnen met de strijkers mee te bassen.